Zdzisław Czubiński


Zdzisław Leopold Czubiński, urodzony 18 października 1888 w Ostrowcu, to postać, która na zawsze zapisała się w historii Polski. Jego życie, kończące się 10 stycznia 1919 roku pod Laszkami Murowanymi, miało głęboki wpływ na losy naszego kraju.

Był on oficerem Legionów Polskich oraz Polskiej Siły Zbrojnej, a także Wojska Polskiego, co świadczy o jego zaangażowaniu w walkę o niepodległość. Zdzisław Czubiński był odznaczony Orderem Virtuti Militari, co stanowi dowód jego odwagi oraz poświęcenia. Jego życie i dokonania zasługują na szczególne uznanie i pamięć.

Życiorys

Urodziny Zdzisława Czubińskiego miały miejsce w rodzinie, gdzie Stanisław pełnił rolę urzędnika, a jego małżonka Konstancja pochodziła ze Szczygielskich. Młody Zdzisław ukończył gimnazjum w Radomiu, a także uczestniczył w kursach związanych z farmacją.

W 1914 roku Czubiński zaciągnął się do Legionów Polskich, a jego losy wojenne były związane z III batalionem 2 pułku piechoty. W swoim marszu do chwały brał udział w wielu zaciętych walkach na legionowym szlaku bitewnym. Niezwykłe odwaga i poświęcenie ujawniły się 13 czerwca 1915 roku, kiedy to, będąc pod ostrzałem, jako podoficer sanitarny opatrywał rannych na polu bitwy po szarży w rejonie Rokitnej. Za swoją odwagę, Zdzisław Czubiński został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

W dniu 18 lipca 1916 roku otrzymał awans na chorążego sanitarnego, z datą powołania na 1 lipca. Zaledwie kilka miesięcy później, 5 lutego 1917 roku, przeniesiono go do 5. kompanii 2 pułku piechoty, a miesiąc później, 12 kwietnia, także został wskazany do piechoty, w tym samym stopniu oraz starszeństwie. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, jego losy potoczyły się w stronę internowania w Beniaminowie.

Po wyjściu z obozu, 25 marca 1918 roku, Zdzisław z nową determinacją wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i przydzielony został do 4. kompanii 2 pułku piechoty. Jego ambicje wojska zaowocowały awansem na podporucznika piechoty w dniu 18 czerwca 1918 roku, z datą starszeństwa 1 marca tegoż roku.

Czubiński nie spoczął na laurach. W tym samym roku przyłączył się do nowo powstałego Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcję instruktora w kompanii karabinów maszynowych w Cytadeli w Warszawie. W styczniu 1919 roku, dowodząc III batalionem 2 pułku piechoty, udał się na odsiecz Lwowa, gdzie tragicznie poległ w ataku na Murowane Laszki. Niestety, 21 grudnia 1920 roku jego zasługi zostały docenione postmortem, gdy zatwierdzono jego awans na porucznika piechoty z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów Legionów Polskich.

Ordery i odznaczenia

Zdzisław Czubiński był odznaczonym i zasłużonym człowiekiem swojego czasu, a jego osiągnięcia zostały docenione poprzez liczne odznaczenia. Oto lista najważniejszych z nich:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6997 – przyznany 17 maja 1922,
  • Krzyż Niepodległości – nadany pośmiertnie 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Walecznych.

Przypisy

  1. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  2. Polak (red.) 1993 r., s. 41, tu awansowany na stopień kapitana.
  3. Żołnierze Niepodległości.
  4. Lista strat 1934 r., s. 127, tu 11 stycznia.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 49 z 22.12.1920 r., s. 1369.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 7 z 26.01.1923 r., s. 66, jako „kpt. ś.p. Czubiński Adam”.
  7. Targowski 1928 r., s. 10, 35.
  8. Sitko 1928 r., s. 46, tu również jako „kpt. ś.p. Czubiński Adam”.
  9. Lista starszeństwa 1917 r., s. 30.

Oceń: Zdzisław Czubiński

Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:19