Jerzy Słowiński to wybitna postać w polskiej armii, urodzona 21 czerwca 1946 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim.
Jako generał dywizji Wojska Polskiego, Słowiński odgrywał istotną rolę w strukturach wojskowych kraju, przyczyniając się do rozwoju i modernizacji polskiej armii.
Życiorys
W latach 1963–1966 Jerzy Słowiński pełnił funkcję podchorążego w Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Po pomyślnym ukończeniu szkoły oraz uzyskaniu promocji, trafił do 42 pułku zmechanizowanego w Żarach, gdzie objął dowództwo nad plutonem piechoty zmotoryzowanej. Już po upływie dwóch lat, dzięki swoim umiejętnościom, powierzono mu kierowanie kompanią piechoty zmotoryzowanej.
W 1971 roku, Słowiński awansował na stanowisko szefa sztabu batalionu, a następnie, w roku 1972, został przeniesiony do 11 pułku zmechanizowanego w Krośnie Odrzańskim, gdzie dowodził batalionem piechoty. W latach 1973–1976 kontynuował naukę w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. Po jej zakończeniu, w latach 1976–1977, pracował jako adiunkt w Katedrze Sztuki Operacyjnej Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie, a także zdobywał doświadczenie jako szef sztabu w 17 pułku zmechanizowanym w Międzyrzeczu oraz 8 pułku czołgów średnich w Żaganiu.
W 1977 roku został mianowany dowódcą 42 pułku zmechanizowanego w Żarach, a w 1980 jego kariera nabrała tempa, gdy objął stanowisko szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu. W latach 1982–1984 z powrotem kształcił się w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po ukończeniu studiów, wrócił do Polski, by objąć dowództwo nad 12 Dywizją Zmechanizowaną im. Armii Ludowej w Szczecinie. Dowodzona przez niego dywizja zyskała uznanie jako przodujący związek taktyczny Wojska Polskiego.
Po trzech latach przeniesiono go na to samo stanowisko w 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. Dnia 11 października 1988 roku, na podstawie uchwały Rady Państwa, uzyskał nominację na stopień generała brygady. Jego kariera obejmowała później stanowisko zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie w 1989 roku, a w 1992 roku został szefem Departamentu Wychowania MON.
Jerzy Słowiński pełnił także funkcję attaché wojskowego w Kairze w latach 1995–1999. Od 1 sierpnia 2000 roku do 30 lipca 2003 roku był Komendantem Głównym Żandarmerii Wojskowej. W sierpniu 2001 roku otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego nominację na stopień generała dywizji. Natomiast od 2019 roku przewodniczy Klubowi Generałów Wojska Polskiego.
Odznaczenia i wyróżnienia
Jerzy Słowiński, generał o zasłużonej karierze wojskowej, otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, które potwierdzają jego wkład w obronność kraju oraz jego poświęcenie służbie narodowej.
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985),
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1992),
- Złoty Krzyż Zasługi (1978),
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1986),
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
- Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1982),
- Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju,
- Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju,
- List gratulacyjny od Prezydenta RP.
Przypisy
- Aktualne władze Klubu. klubgiarp.p. [dostęp 02.05.2024 r.]
- Faszcza 2015, s. 184.
- M.P. z 2001 r. nr 28, poz. 465
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Aba Gertner | Edmund Kosiarz | Józef Żabner | Bohdan Bogumił Dobrzański | Lech Majewski (generał) | Stanisław Rek | Marian Utnik | Władysław Spychaj-Sobczyński | Zdzisław Czubiński | Walenty Milczarski | Albin Daniłowicz | Stanisław Jakubowski (wojskowy)Oceń: Jerzy Słowiński (generał)