Teofil Głowacki

---

Życiorys

Wczesne lata

W 1914 roku rodzina Teofila Głowackiego osiedliła się w Radomiu, gdzie ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie, które było prowadzone przez ks. Józefa Rokosznego, ówczesnego rektora kościoła św. Katarzyny. W 1926 roku, z ekspansywną wizją polityczną, dołączył do Polskiej Partii Socjalistycznej. W niedługim czasie, tego samego roku, podjął decyzję o wyjeździe na Śląsk, gdzie rozpoczął pracę jako nauczyciel. Dodatkowo, angażując się w publicystykę, pisał dla „Gazety Robotniczej”, a z czasem stał się członkiem Komunistycznej Partii Polski.

W swojej karierze zawodowej, wiódł życie nauczyciela w Katolickiej Męskiej Szkole Powszechnej w Łagiewnikach, a po pięciu latach pobytu na Śląsku, kontynuował nauczanie w szkole w Raszycach. Głowacki był również aktywnym członkiem wielu organizacji, w tym Związku Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, Towarzystwa Czytelni Ludowych, Polskiego Towarzystwa Esperantystów oraz Robotniczego Stowarzyszenia Esperantystów.

Działalność w Warszawie

W 1931 roku Teofil Głowacki podjął studia na Wolnej Wszechnicy w Warszawie i stał się członkiem Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie”, która miała wyraźne powiązania z ideami komunistycznymi. Redagował „Kronikę Terroru” dla Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, mimo że formalnie pozostawał członkiem PPS. W 1933 roku został aresztowany i stanął przed sądem pod zarzutem rzekomej działalności na rzecz Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy.

Po zakończeniu aresztu wrócił do pracy w Robotniczym Towarzystwie Przyjaciół Dzieci, a decyzją Tomasza Arciszewskiego objął kierownictwo nad placówką w Puszczy Mariańskiej, a później w Helenowie. Jednak stracił to stanowisko w wyniku procesu dotyczącego jego powiązań z KPZU. Po uniewinnieniu podjął krótkoterminową pracę nauczyciela w prywatnej szkole im. Karola Boromeusza, która mieściła się przy ul. Chłodnej w Warszawie. Jego kariera ponownie została przerwana, gdy zgłosił wizytatorowi ZNP, Teofilowi Wojeńskiemu, informacje o przypadkach wykorzystywania seksualnego chłopców przez woźną.

W 1936 roku Głowacki objął funkcję sekretarza oddziału Związku Zawodowego Pracowników Spółdzielczych i z dużym zaangażowaniem wspierał strajk redakcji „Dziennika Porannego”, jak również Powszechnej Robotniczej Spółdzielni Spożywców w Żyrardowie w 1937 roku. Po niepowodzeniu strajku został usunięty z związku zawodowego, a następnie znalazł zatrudnienie w Spółdzielni Spożywców „Zjednoczenie”, jednocześnie aktywnie uczestnicząc w sekcji spółdzielczej Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Był także znaczącym współpracownikiem „Dziennika Ludowego”.

II wojna światowa

W latach 1943-1944 obejmował zaszczytną funkcję przewodniczącego Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, a w 1944 roku pełnił rolę sekretarza Centralnego Komitetu Ludowego. Głowacki zdobył stopień porucznika w Polskiej Armii Ludowej i aktywnie uczestniczył w powstaniu warszawskim, biorąc udział w walkach na Mokotowie, gdzie ewakuował się wraz z ludnością cywilną.

Losy powojenne

Po zakończeniu II wojny światowej, Głowacki przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1947-1948 zasiadał w jej Radzie Naczelnej, a następnie dołączył do szeregów Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Jego kariera zawodowa w tym okresie obejmowała obowiązki redaktora naczelnego „Głosu Pracy”. Działał jako przewodniczący Komisji Prasowej Centralnej Rady Związków Zawodowych.

W latach 1957 oraz 1961 roku został wybrany na posła na Sejm PRL w okręgach Tomaszów Lubelski oraz Zamość, a w trakcie dwóch kadencji intensywnie pracował w Komisji Kultury i Sztuki. W Sejmie II kadencji dodatkowo był członkiem Komisji Mandatowej oraz Komisji Pracy i Spraw Socjalnych, zaś w Sejmie III kadencji zaangażował się w prace Komisji Spraw Zagranicznych. Głowacki został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (A32/1/8).

Życie prywatne

Teofil Głowacki był osobą o fascynującym tle rodzinnym. Jego rodzicami byli Paweł oraz Maria z domu Hibner, co czynili go członkiem rodziny zróżnicowanej pod względem aktywności społecznej. Można zauważyć, że posiadał dwie siostry: Dorotę, która była zaangażowaną działaczką Komunistycznej Partii Polski oraz Zofię, która to wyszła za mąż za Witolda Stankiewicza.

W dorosłym życiu związał się z Jadwigą Kulińską, tworząc z nią rodzinę. Para doczekała się córki o imieniu Magdalena. Warto również wspomnieć, że przyrodnim bratem jego małżonki był Kazimierz Kąkol, co dodaje jeszcze więcej interesujących wątków do przeszłości rodziny Głowackich.

Opublikowane książki

Teofil Głowacki, uznawany za wybitnego pisarza, pozostawił po sobie kilka znaczących publikacji, które są świadectwem jego twórczości. Oto przegląd jego książek, które ukazują szeroki wachlarz tematów i podejść literackich:

• Wymarsz: poezje (1931),
• Niemcy w piątym roku wojny (1944),
• Rolnictwo radzieckie w świetle uchwał XX zjazdu KPZR (1956),
• Jan Kawalec (1967),
• Górny bieg: pamiętniki (1968, 1983).

---

Oceń: Teofil Głowacki

---