Zbigniew Walczyk (polityk)

---

Początki działalności

Zbigniew Walczyk przyszedł na świat 16 czerwca 1960 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po zakończeniu edukacji w szkole zawodowej w 1980 roku, podjął dalszą naukę w technikum. Jednocześnie, w 1981 roku rozpoczął pracę jako ślusarz wHucie im. M. Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim. W tym samym czasie, od 1980 roku, stał się aktywnym członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1981 roku dołączył do Konfederacji Polski Niepodległej.

W dniach 13–15 grudnia 1981 roku, Zbigniew Walczyk uczestniczył w strajku organizowanym w Hucie im. M. Nowotki. Co ciekawe, po zakończeniu strajku uniknął represji, co bylo rzadkością w tamtym okresie.

Działalność w opozycji

Komitet Ocalenia Związku i pobyt w więzieniu

Na początku wiosny 1982 roku, Zbigniew Walczyk, razem z Leszkiem Olszewskim, Jarosławem Salitą, Andrzejem Żółcińskim, Krzysztofem Partyką i Ryszardem Sobalą, rozpoczął działalność konspiracyjną, której podstawą było tworzenie oraz dystrybucja ulotek o charakterze antykomunistycznym. Ponadto, grupa ta angażowała się w wydawanie podziemnego pisma „Biuletyn Wojenny”. W trakcie spotkania, które miało miejsce 10 kwietnia 1982 roku, formalnie utworzyli organizację nazwaną Komitet Ocalenia Związku.

Po pewnym czasie, 5 maja 1982 roku, Zbigniew Walczyk, wraz z pozostałymi działaczami Komitetu, został aresztowany. Następnie, w wyniku postępowania przed Sądem Warszawskiego Okręgu Wojskowego, skazano go na 3,5 roku pozbawienia wolności. Tego samego roku osadzono go w Zakładzie Karnym w Hrubieszowie, gdzie wziął udział w kilku protestach oraz głodówkach. Udało mu się uzyskać zwolnienie z więzienia w sierpniu 1983 roku na mocy amnestii.

Po opuszczeniu placówki penitencjarnej, Zbigniew Walczyk na nowo podjął zatrudnienie w Hucie im. M. Nowotki, nie rezygnując jednocześnie z konspiracyjnej działalności, nawiązując kontakty z działaczami „Solidarności”, którzy pozostali na wolności.

Grupa „Reduty”

W roku 1985, Zbigniew Walczyk wspólnie z Danutą Wilczyńską, Ludwikiem Kropielnickim, Danutą Stec oraz Anną Chadałą (późniejszą żoną) utworzył grupę konspiracyjną, która w latach 1985-1987 wydawała podziemne czasopismo o nazwie „Reduta”. Dodatkowo, Walczyk objął stanowisko przewodniczącego Tymczasowej Komisji Miejskiej NSZZ „Solidarność” i stał się jednym z kluczowych liderów podziemnej „Solidarności” na terenie Ostrowca Świętokrzyskiego.

W czasie działalności tej grupy wykazywał się zdolnościami organizacyjnymi, tworząc sieć kolportażu tzw. „bibuły” na obszarze Ostrowca Świętokrzyskiego, utrzymując przy tym kontakty z działaczami z Ursusa, Skarżyska Kamiennej, Radomia i Warszawy. Był również lokalnym koordynatorem akcji bojkotu wyborów do Sejmu PRL, który miał miejsce 13 października 1985 roku. Współpracował z duchowieństwem o opozycyjnych poglądach, m.in. z ks. Wacławem Mazurem oraz ks. Marianem Misiakiem, organizując Msze Święte za Ojczyznę w kościele pw. św. Michała Archanioła w Ostrowcu Świętokrzyskim oraz zakładając Ruch Trzeźwościowy przy kościele.

Hutnicza „Solidarność”

W roku 1986, Zbigniew Walczyk, wspólnie ze współpracownikami z „Solidarności”, takimi jak Andrzej Kozieł, Ludwik Kropielnicki oraz Włodzimierz Sajda, powołał Tymczasową Komisję Zakładową NSZZ „Solidarność” w Hucie „Ostrowiec”, gdzie objął funkcję przewodniczącego. Działał jako przedstawiciel podziemnej „Solidarności” w Ostrowcu Świętokrzyskim, wchodząc w skład Tymczasowej Rady „Solidarności” w Regionie Świętokrzyskim.

W 1987 roku, po zdarzeniach, które doprowadziły do konfliktu z Danutą Wilczyńską (zaangażowaną w działalność KPN), Walczyk doprowadził do rozwiązania grupy „Reduty”, a następnie rozpoczął wydawanie podziemnego pisma „Solidarność”, które ukazywało się aż do momentu legalizacji związku w 1989 roku. W obliczu politycznych przemian w PRL, latem 1988 roku przekształcił Tymczasową Komisję Zakładową w Komisję Organizacyjną. Wyszedł z inicjatywą rejestracji Komisji oraz budowy struktury związkowej, co jednak spotkało się z oporem ze strony Służby Bezpieczeństwa.

Dodatkowo, w tym samym roku, zainicjował utworzenie Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej w Ostrowcu Świętokrzyskim, wysyłając do działalności partyjnej Zdzisława Zugaja. Celem PPS, dominowanej przez działaczy NSZZ „Solidarność”, było ograniczenie poparcia dla PZPR wśród lewicowych sympatyków.

Na przestrzeni lat 1984-1986, Walczyk był stale inwigilowany oraz wielokrotnie zatrzymywany przez oraz MO i SB, aż do 31 sierpnia 1989 roku, kiedy to zakończono jego rozpracowywanie przez Rejonowy Urząd Spraw Wewnętrznych.

Wybory „czerwcowe”

W 1989 roku Zbigniew Walczyk objął przewodnictwo jawnie funkcjonującej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Huty Ostrowiec, która była jedną z największych struktur związkowych w Polsce. Pomimo sceptycznego podejścia do Okrągłego Stołu, wiosną tego roku aktywnie uczestniczył w tworzeniu Miejskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Ostrowcu Świętokrzyskim. Jako lider NSZZ „Solidarność” w Hucie Ostrowiec, angażował się w kampanię wyborczą, wspierając kandydata Komitetu Obywatelskiego, Adama Miturę.

W III RP

Polityk

W wyniku konfliktu wewnętrznego, we wrześniu 1989 roku, Zbigniew Walczyk postanowił zrezygnować z przewodniczenia Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w Hucie Ostrowiec. Wkrótce, bo w 1990 roku, rozpoczął własną działalność gospodarczą.

W latach 1991–1993 pełnił rolę przewodniczącego Porozumienia Centrum w Ostrowcu Świętokrzyskim. W tym czasie aktywnie podjął się kampanii politycznej przeciwko części byłych działaczy opozycji, na czele z Prezydentem Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego, Lechem Janiszewskim. Krytykował ich, jego zdaniem, zbyt ugodową postawę w relacjach z środowiskami postkomunistycznymi.

Po opuszczeniu Porozumienia Centrum, spowodowanym konfliktem z Jarosławem Kaczyńskim, Walczyk przyłączył się do Forum Patriotycznego Polski Walczącej, a później Ruchu Odbudowy Polski. Na koniec lat dziewięćdziesiątych podjął decyzję o wycofaniu się z polityki.

Działacz społeczno-kulturalny

Od 2006 roku Zbigniew Walczyk jest członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W latach 2006–2010 pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Działaczy NSZZ „Solidarność” 1980–1989 w Ostrowcu Świętokrzyskim. W 2009 roku był jednym z założycieli Ostrowieckiego Stowarzyszenia Historycznego „Solidarność i Pamięć”.

Wciąż angażuje się w aktywności społeczno-kulturalne byłych członków „Solidarności”, będąc inicjatorem wielu działań oświatowych oraz aktywnie uczestnicząc jako prelegent w różnych konferencjach naukowych.

W 2006 roku Zbigniew Walczyk został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi, przyznanym za jego wkład w działania opozycyjne w latach 1981-1989.

Życie prywatne

W życiu osobistym Zbigniew Walczyk, prominentny polityk, jest żonaty z Anną, której panieńskie nazwisko brzmi Chadała. Para ma córkę, Magdalenę, która obecnie studiuje italianistykę.

---

Oceń: Zbigniew Walczyk (polityk)

---