Irmina Popławska

Przed II wojną światową występowała w barwach AZS Lublin, a po zakończeniu konfliktu zbrojnego przeszła do klubu Piasta Gliwice, gdzie kontynuowała swoją sportową karierę.

W latach 1947–1951 zajmowała wysoką, drugą pozycję w rankingu Polskiego Związku Tenisowego, ustępując jedynie Jadwidze Jędrzejowskiej. W roku 1948 zdobyła tytuł mistrzyni Polski w grze pojedynczej, triumfując w finale, gdzie pokonała rywalkę, M. Rudowską, wynikiem 6:4, 6:3.

Irmina Popławska była również wielokrotną finalistką, walcząc o tytuł w singlu w 1947 i 1950 roku. Jej osiągnięcia obejmują trzykrotne mistrzostwo Polski w deblu, w tym dwa razy w parze z Jadwigą Jędrzejowską. Dodatkowo, zdobyła trzy razy tytuł finalistki międzynarodowych mistrzostw Polski.

W 1955 roku wywalczyła międzynarodowy tytuł mistrza Rumunii w grze mieszanej, partnerując Janowi Chytrowskiemu, co dobitnie świadczy o jej wszechstronności i umiejętnościach na korcie, zwłaszcza gdy w finale pokonali duet Verheim i Caralulis. Karierę zawodniczą zakończyła w 1957 roku z powodu kontuzji.

Pomimo zakończenia aktywnej kariery, Irmina pozostała blisko związana z tenisem, przyjmując rolę trenerki w Piaście Gliwice, gdzie ze swoim mężem, Leonardem Popławskim, współtworzyła sekcję tenisową. Jej pasja do sportu trwała, inspirując nowe pokolenia. Warto również wspomnieć o jej córce, Krystynie (po mężu Łyżwińska), która również osiągnęła sukcesy jako akademicka mistrzyni Polski, a zięć Ireneusz Łyżwiński zdobył drużynowe mistrzostwo Polski w barwach Piaście.