Józef Reński

---

Życiorys

W 1920 roku Józef Reński zakończył edukację w gimnazjum męskim w Ostrowcu, stając się jednym z jego pierwszych siedmiu absolwentów. Po odbyciu kilkumiesięcznej służby wojskowej, w roku 1921, zapisał się na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Ukończył studia w 1928 roku, a następnie rozpoczął pracę w renomowanej pracowni architektonicznej Oskara Sosnowskiego od 1927 roku. Kolejnym krokiem w jego karierze było zatrudnienie w dziale regulacji i pomiarów Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy. Tam pełnił ważną rolę jako kierownik oddziału projektów i studiów dla prawobrzeżnej części stolicy. Z kolei w 1937 roku zainicjował oraz stanął na czele Biura Regionalnego Planu Zabudowy Okręgu Kielecko-Radomskiego.

W latach 1941–1961 Reński pracował jako architekt miejski w Ostrowcu Świętokrzyskim. W czasie II wojny światowej aktywnie działał w ruchu oporu. Jego zaangażowanie w rozwój architektury zaowocowało członkostwem w Stowarzyszeniu Architektów Polskich, gdzie od 1937 roku pełnił rolę wiceprezesa, a następnie od 1938 roku piastował funkcję prezesa Zarządu Okręgowego SARP w Kielcach. Dodatkowo był aktywnym sędzią w konkursach organizowanych przez stowarzyszenie. Jego wkład w urbanistykę był nieoceniony, a jego działalność w Towarzystwie Urbanistów Polskich, gdzie w latach 1934-1936 działał jako Członek Zarządu, tylko umacniała jego pozycję w branży.

Reński był także członkiem kolegium rzeczoznawców urbanistycznych przy Komisji Urbanistycznej Związku Miast Polskich od 1933 roku oraz członkiem Komisji Regionalnego Planu Zabudowy Okręgu Sandomierskiego (od 1939). Do jego osiągnięć należy także bycie jednym z założycieli Towarzystwa Absolwentów Liceum im. J.Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, które powstało w 1957 roku. Uznanie za jego pracę przyszło w 1966 roku, kiedy otrzymał Srebrną Odznakę SARP. Ostatnie lata życia spędził, a następnie został pochowany na Cmentarzu Ostrowieckim przy ul. Denkowskiej.

Projekty

• plany zabudowy miast, m.in. Kielc, Radomia, Skarżyska-Kamiennej, Sandomierza, Starachowic i Ostrowca Świętokrzyskiego,
• konkursowy projekt kąpieliska Jurata (1934) z Janem Graefe i Juliuszem Nielsenem – I nagroda,
• konkursowy projekt planu regulacji Katowic (1935) z Janem Graefe i Juliuszem Nielsenem – I nagroda,
• konkursowy projekt planu ogólnego Poznania – III nagroda,
• konkursowy projekt rozplanowania Równego (1937) z Wacławem Podlewskim – III nagroda,
• projekt gmachu Liceum Ogólnokształcącego nr II w Ostrowcu Świętokrzyskim.

Rodzina i upamiętnienie

Józef Reński był jednym z siedmiorga dzieci Teofila Reńskiego oraz Marii Philippart, pochodzącej z Belgii. W jego rodzinie znajdowały się pięć sióstr: Iwona, która zmarła w dzieciństwie, Sabina, Natalia, Maria, Eugenia oraz brat Edmund, znany działacz harcerski i uczestnik ruchu oporu w trakcie II wojny światowej. Józef wprowadził w swoje życie brak ojca i ogromne wyzwania, związane z losami rodziny w czasie trudnych lat wojennych.

Poza działalnością rodzinną, mieszkał z żoną Franciszką, z domu Kłokocką. Para doczekała się trójki dzieci: Jerzego, który również odnosił sukcesy w urbanistyce, a także Magdaleny i Andrzeja. Jego życie rodzinne oraz zawodowe pozostawiło ślad nie tylko w sercach bliskich, ale także w postaci trwałych upamiętnień.

W hołdzie jego osobie, ostrowiecki odcinek drodze krajowej nr 9 nosi jego imię, rozciągając się od granic miasta aż do skrzyżowania z ulicą Stefana Żeromskiego. W ten sposób jego spuścizna jest pamiętana nie tylko w rodzinie, ale również w lokalnej społeczności, przyszłych pokoleniach oraz podróżnych przemierzających te tereny.

---

Oceń: Józef Reński

---